Niemand leest je CV op je begrafenis

We rennen vaak ons leven voorbij alsof onze waarde afhangt van wat we doen, wat we bereiken, of hoeveel we kunnen afstrepen op onze to-do-lijst. Diploma’s, promoties, overuren, prestaties… we hechten er zoveel betekenis aan.

Maar stel je eens voor: jouw begrafenis. Wie zit daar? Wat denken ze? De kans is groot dat niemand je CV leest. Niemand herinnert zich al die projecten die je hebt afgerond of de uren die je hebt gemaakt. Wat ze zich herinneren, is wie jij was.

Ze herinneren zich jouw energie, je warmte, je humor, je aanwezigheid. Ze herinneren zich hoe je iemand liet lachen, hoe je luisterde, hoe je steun bood. Ze herinneren zich de momenten waarop je écht leefde, in plaats van alleen maar werkte.

Dit besef is confronterend, omdat het ons eraan herinnert dat werk slechts een deel van ons leven is, niet het geheel. Het is makkelijk om jezelf te verliezen in werk, om te denken dat succes en productiviteit je identiteit vormen. Maar uiteindelijk draait het niet om wat je hebt gedaan, maar om wie je was terwijl je het deed.

Daarom is het belangrijk om ruimte te maken. Ruimte voor ervaringen, voor verbinding, voor echte gesprekken. Ruimte voor jezelf. Ruimte om te leven buiten de kaders van werk en prestaties.

Het leven is niet alleen wat je bereikt, maar vooral hoe je aanwezig bent in de wereld en bij de mensen om je heen. Werk hard, maar leef harder. Want de herinneringen die mensen aan jou koesteren, ontstaan niet in vergaderingen of op je bureau, maar in momenten van echte verbinding en oprechte aandacht.

Laat dit een reminder zijn: wees aanwezig, wees echt, wees menselijk. Want dat is uiteindelijk wat telt. ✨